Kreslo sevdası: Vəzifəyə yox, vəzifənin verdiyi imtiyaza vurğunluq!

Cəmiyyətin müxtəlif təbəqələrində tez-tez rast gəlinən bir hal var: kresloda oturmaq istəyi, amma məsuliyyət daşımamaq vərdişi. “Kreslo sevdası” adlandırılan bu sindrom bu gün təkcə idarəetmədə yox, hər sahədə gözə çarpır. Sanki bəzi şəxslər üçün kreslo vəzifə deyil, taxt-tacdır.

Bəli, bu sevda bəzən elə bir hal alır ki, kimsə oturduğu kreslonu elə sahiblənir ki, sanki o mebel deyil, doğmalarından miras qalan əmlakdır. Halbuki kreslo sadəcə vəzifə simvoludur, məsuliyyətin ağırlığını daşımaq üçündür, imtiyazın deyil.
Söz düşmüşkən, “kreslo”nun verdiyi cazibə təkcə maaş və əmlaklarla bitmir. Buraya “mənəm-mənəm” demək haqqı, tərif gözləmə alışqanlığı və özünü toxunulmaz hesab etmək hissi də daxildir. Bəziləri üçün isə bu təkcə oturacaq deyil – şəxsiyyətini təsdiqləyən bir möhür, sosial statusun açarıdır.

Və maraqlısı budur ki, kreslo sevgisi çox vaxt bacarıqla yox, “tanışlıqla” başlayır. Amma tarix sübut edir: xalqla araya məsafə qoyan hər kreslo bir gün sahibini də arxasınca yerə qoyur.